De uitdaging van een wit plafond

Er zijn altijd meerdere ervaringen waarom een mens kiest voor een bepaald beroep. Die heb ik ook. Een van die ervaringen was voor mij een hele overtuigende:

Wouter, ons tweede kind, heeft Downsyndroom. Zijn eerste jaar herinner ik me als een rustig jaar. Of beter gezegd, een te rustig jaar. Wouter huilde weinig en kwam tevreden en rustig over. Terwijl dit een beschrijving lijkt te zijn van een droombaby, maakte zijn gedrag in mij heel veel los…

Wouter kon zomaar 2 uur in de box liggen, kijkend naar ons witte plafond. Hij keek, hij keek en hij keek. Ik had al veel gelezen over de begeleiding van een kind met Downsyndroom en begreep dat het vooral belangrijk is om een kind met een verstandelijke beperking te volgen. Maar van dit ‘plafondgedrag’ werd ik onrustig, verdrietig, wanhopig. Het leek me niet goed dat een baby tevreden is met een wit plafond. Het leek me veel gezonder dat een baby dan gaat protesteren, gaat huilen, boos wordt, gaat bewegen, zich wil omdraaien. Kortom: dat een baby iets gaat doen. Ook een kind met een verstandelijke beperking.

Ik besloot op een dag naast hem te gaan liggen en te ervaren wat hij ervaarde. Het duurde even, maar toen werd onze toekomst me steeds duidelijker. Ja, ik wil Wouter blijven volgen. En daarnaast wil ik hem de wereld laten zien en langzaamaan laten begrijpen. Dingen ondernemen, ervaringen opdoen, stimuleren, activeren, dromen uit laten komen en wensen verwezenlijken. Geen grenzen vooraf opwerpen. Het vertrouwen hebben dat het lukt. Kortom, ook Wouter, net als onze andere kinderen, ondersteunen in heel zijn ontwikkeling en volledig mee laten doen in de maatschappij.

Kort na deze ervaring vertelde een vader van een kind met Downsyndroom over het gedachtengoed van Feuerstein en zijn manier van werken met kinderen die een probleem ervaren in hun ontwikkeling. Uitgangspunt is dat ieder kind zich kan ontwikkelen, dat de kwaliteiten van het kind de basis vormen voor die ontwikkeling en dat wij, volwassenen die om het kind heen staan, verantwoordelijk zijn voor de voortgang van zijn ontwikkeling. Dát was het verhaal dat ik zocht en het gedachtengoed waar ik me in zou gaan verdiepen.

Ik volg Wouter en alle kinderen, jongeren en jongvolwassenen waarmee ik werk, nog altijd. Maar daar laat ik het niet meer bij. Ik volg en observeer hen om te begrijpen wie ze zijn en om hun kwaliteiten te ontdekken en te versterken. Die kwaliteiten zet ik in om het kind te ondersteunen, te begeleiden in zijn ontwikkeling. En de ervaring leert dat dat leidt tot resultaten waar het kind trots op is. En daarmee ik ook!

Delen: