Elke week ga ik sporten. Althans, dat is de bedoeling. Het lukt niet altijd. Een weekendje weg, een verjaardag of een andere dringende afspraak leiden er soms toe dat ik 3 weken achter elkaar niet kan. Als ik dan op mijn matje in de sporthal lig te ploeteren, ervaar ik weer aan al mijn spieren hoe belangrijk het is om ‘het te onderhouden’. Na 3 weken lijkt het alsof ik van voor af aan moet beginnen. En dat vind ik waanzinnig demotiverend.

Op school

Ongetwijfeld herkent iedereen zich wel in deze situatie. Kinderen krijgen op school dezelfde boodschap mee. Lezen hou je bij door het vaak te doen. Rekenen onthoud je omdat je het herhaalt. Een vreemde taal krijg je onder de knie omdat je het geregeld spreekt. Dat geldt voor kinderen in alle vormen van onderwijs. Niets nieuws onder de zon.

Zelf organiseren

Volgens mij is het aan ons volwassenen om het onderhoud (de herhaling) te organiseren totdat het kind het zelf kan. De meeste kinderen pakken die herhaling namelijk niet uit zichzelf op. Dit lijkt zo vanzelfsprekend en toch vergeten we het regelmatig.

Een keer vergeten, dat lijkt me niet zo erg. Maar hoe reageren we als een kind het even niet meer weet? Krijgt een kind dan de vrijheid ongemotiveerd en weinig enthousiast te reageren? Of geven we het kind het idee dat híj het niet kan?

Bij de hand

Bedenk dan dat het kind, in ieder geval voor zijn gevoel, van ver moet komen. Neem het kind even bij de hand, begeleid het weer naar het niveau waar hij was en ga dan samen ‘onderhouden’ totdat het kind zichzelf kan redden. Alleen dan heeft het kind echt iets geleerd.

Delen: